We zijn nu drie maanden in Frankrijk, maar het voelt helemaal nog niet als gewoon. Elke dag is er wel een moment dat ik denk: 'Wauw, wat een zalige plek'. Wanneer het 's morgens in de vroegte al heerlijk naar lente ruikt en de wereld nog stil is, op enkele vrolijke vogels na. Het gras bezorgt je natte sokken en het is nog fris, maar je weet, dit wordt weer een heerlijke dag.
Door te observeren en te ervaren, leren we ook beter de sterke en mindere punten van het terrein kennen. Niet voor niets wordt in permacultuur aangeraden om een terrein eerst een jaar te observeren en nadien pas aan de slag te gaan. Onze romantische plannen die we op voorhand hadden, bekijken we door een meer realistische bril. Dat zorgt voor aanpassingen, nieuwe plannen en plannen die on hold worden gezet. Het grootste leerpunt: we kunnen niets alles tegelijkertijd doen :-).
Met stip op één om te realiseren, stond de moestuin: verse groentjes uit eigen tuin, een stapje dichter bij zelfvoorzienend leven. We zijn de voorbije tijd al druk geweest met zaaien, verspenen, moestuinbedden aanleggen en het verhuizen van plantjes. Elke avond verandert de leefruimte in een tomatenjungle, een honderdtal plantjes wordt elke ochtend buitengezet in de serre en 's avonds weer binnengehaald. Alhoewel de temperaturen nu zacht zijn, houden we dit nog vol tot half mei, tot de ijsheiligen. Pas vanaf dan is er geen kans op nachtvorst meer. Niet enkel tomaten trouwens: ook plantjes van pepers, paprika's, courgettes, komkommers en pompoenen doen mee aan de grote dagelijkse verhuis. We hopen natuurlijk op oogst deze zomer en dat is best spannend want het hele moestuingebeuren is een opeenstapeling van experimentjes. Aardappelen telen in stro: check! No dig moestuinbedden met zelfgemaakte compost: check! Karton om het gras af te dekken: check! Voor de eerste keer zelf alles beslissen: check! Moestuinieren op het ritme van de natuur is proberen, leren en soms falen, dat hoort erbij. En vooral afwachten: het ritme van de natuur is langzamer dan het ritme waar we zelf soms in terecht komen. Het is waarschijnlijk daarom dat tuinieren zo ontspannend kan zijn, we nemen een beetje het ritme over, misschien wel meer ons biologische ritme.
Buiten moestuinieren, verwelkomden we ook nieuwe boerderij bewoners. Sinds enkele weken zorgen Mathilda, Roberta, Magdalena en Jozefina dagelijks voor verse eitjes. We bouwden een stevige ren waar roofdieren niet in geraken, maar we durven het nog niet aan. Elke avond doen we het deurtje van hun nachthok toe wanneer ze op stok zitten en in de ochtend staan we extra vroeg op om het te openen. De kipjes zijn te leuk om te verliezen aan de vos.
Om af te sluiten nog een foto van de appelboom die in bloei staat. Nog maar twee maanden in de grond en al bloesem, ze moeten het hier wel leuk vinden :-). De donkerroze knoppen van de appelbloesem verkleuren naar een bijna witte bloesem in enkele dagen.
Comments