Overvloed

Wat een tuinseizoen! Mijn handen zaten zo vol aarde, zaden en manden vol oogst dat er simpelweg geen tijd meer was om te bloggen. Het zachte voorjaar met net genoeg regen heeft gezorgd voor een echt fruitjaar — een seizoen van overvloed.

De bessenstruiken die we zelf aanplantten, geven dit jaar voor het eerst een volwaardige oogst. Ook de fruitbomen dragen hun allereerste vruchten. Binnenkort eten we voor het eerst appels, mispels en nashiperen uit eigen tuin. Die nashiperen ben ik het meest benieuwd naar: ik heb er nog nooit eentje geproefd, maar ze lijken razend populair, dus ik heb er alle vertrouwen in.

In de bessenhaag ontdekte ik onverwacht twee Amelanchier asiatica's — kleine struikjes waarvan ik niet wist dat ze daar stonden. Wat een ontdekking: heerlijke, zoete besjes, en volgens het internet worden ze vooral als sierstruik geplant. Mooi én lekker dus.

De favoriet hier in huis blijft toch de aardbei. Al weken lang trokken de dochters dagelijks naar het aardbeienveldje om te checken of er al iets rood kleurde. Intussen zijn de meeste geplukt, opgegeten of ingevroren. We hadden een echte aardbeienexplosie: op het hoogtepunt plukten we vier kilo per dag. Er viel niet tegenop te eten!

Ook de groentetuin staat er weelderig bij. Mijn doel dit jaar was ‘overvloed creëren’ — en ik denk dat we goed op weg zijn. Met vaste waarden zoals tomaten, maar ook met spannende nieuwkomers zoals linzen. Elke keer als ik door de tuin wandel, overvalt me het gevoel: wat een plek hebben we op korte tijd gecreëerd. De overvloed was ook te merken toen we vorig weekend het hooi moesten binnenhalen, we hadden een recordaantal van 481 baaltjes. Het binnenhalen van het hooi bracht ook iets onverwachts mee: vrijheid. Het gras was zó hoog geworden dat we de gemaaide paden nauwelijks konden verlaten. Nu kunnen we weer vrij rondwandelen over het hele terrein.

De overvloed is zeker ook te danken aan alle helpende handen via Workaway en Wwoof. Met werk, het paddenstoelenproject en een gezin is het soms zoeken naar tijd en kracht, maar samen lukt het wél. En er wordt niet enkel geholpen, er wordt ook kennis uitgewisseld en een fijne tijd doorgebracht. Het voelt gewoon juist om deze plek te delen met anderen.

Binnen in huis ligt de renovatie even stil. Dat geeft ruimte om te laten bezinken wat het volgende project wordt, en om onze focus naar buiten te verleggen. Daar krijgt het nieuwe kippenhok eindelijk vorm. Hopelijk verwelkomen we binnenkort nieuwe kippen, want een erf zonder eitjes voelt toch een beetje kaal. Al heeft de kip die we nog hebben daar duidelijk geen boodschap aan — ze legt al maanden geen ei meer. Niet erg. Ze mag gewoon lekker blijven rondscharrelen tussen de bloemen.

We namen dit voorjaar afscheid van onze kat Pip. Meer hond dan kat, altijd in onze buurt, overal bij — Pip was echt de leukste kat die we ooit gehad hebben. Dat maakt het afscheid des te verdrietiger. Hij zal voor altijd een plekje in ons hart hebben.

Gelukkig bleef het erf niet lang stil. Twee kleine kittens zijn intussen bij ons ingetrokken: Coco en Fritz brengen weer leven en kattenkwaad in huis. En alsof dat nog niet genoeg was, is er ook een aanwaaikat opgedoken — Fons, die sinds kort haar intrek heeft genomen alsof ze hier altijd al woonde.

Terwijl de kip haar rust neemt, de kittens door het gras schieten en Fons zijn nieuwe koninkrijk verkent, barst de rest van de tuin van het leven. En ik? Ik kijk reikhalzend uit naar die eerste nashipeer.