Lente, eindelijk lente

We zijn terug. Terug in ons huis, terug op het terrein waar alles ooit begon. En alsof de natuur wist dat we eraan kwamen, barstte de lente los. De eerste gasten vonden hun weg naar het vakantiehuisje, de paddenstoelenkwekerij ging officieel van start en de tuin… tja, die schreeuwde om aandacht.

Gelukkig stonden we er niet alleen voor. Via Workaway kwamen twee lieve meisjes ons helpen: een week lang wieden, zaaien, opruimen en liefde geven aan de tuin. En dat was nodig. De moestuin is opnieuw herkenbaar geworden – de aardbeien bloeien al, de uitjes groeien gestaag en hier en daar steken de eerste gezaaide plantjes hun kopjes boven de aarde. Ook de serre komt stilaan weer tot leven met een bonte verzameling zaailingen in potjes.

Ondanks alle andere projecten – de verbouwingen die doorgaan, de kwekerij die draait – is het doel deze zomer duidelijk: overvloed in de tuin. Daarvoor moet er nu gezaaid worden, met volle handen en groot vertrouwen. Naast de klassiekers proberen we dit jaar ook nieuwe dingen uit. Zo kocht ik deze winter, in een vlaag van moestuinoptimisme, een zakje linzenzaad. Het idee: zelfvoorzienend zijn in linzen. De realiteit: zes vierkante meter voor één kilo linzen. Als ik bedenk hoeveel linzen we hier op een jaar eten, zou de hele tuin gevuld zijn met niets anders. Het wordt dus eerder een symbolisch rijtje – een aanvulling op de linzen uit de winkel.

Ook tuinbonen kregen dit jaar een prominente plek. Ik las dat ze een prima vervanger zijn voor avocado’s in guacamole. Avocado’s eten we al jaren niet meer vanwege hun ecologische voetafdruk, maar o, wat missen we die romige smaak. Misschien brengen de tuinbonen daar verandering in. Ik kijk alvast uit naar een zomer vol experimenten.

We gaan onze derde zomer tegemoet hier op het terrein. Als ik oude foto’s terugzie, is het bijna niet te geloven hoeveel er veranderd is. Waar ooit gras groeide, staan nu jonge bomen. Waar modder was, ligt nu mulch en groeien bloemen. En nog steeds groeit alles – in de tuin, maar ook in onszelf.

Niet alleen in de moestuin is de lente voelbaar. Over het hele terrein ontwaken planten uit hun winterslaap. Ondanks ons voornemen om in de winter weinig te planten – te veel werk met de renovatie – hebben we dit jaar meer bomen geplant dan ooit tevoren. Zonder uitgetekend plan, dat wel. Veel ging op gevoel de grond in, en het notitieboekje bleef vaker dicht dan open. Nu wandel ik over het terrein en ontdek ik overal nieuwe plantjes waarvan ik geen idee meer heb wat het was. Een determinatieronde dringt zich op zodra alles in blad staat.

Wat ik wél nog weet: waar de pawpaw-bomen staan. Ze lijken de winter overleefd te hebben! Misschien, heel misschien, komen we weer een stapje dichter bij het proeven van die mysterieuze vrucht die naar banaan én mango zou smaken. Ik ben benieuwd.

En dan is er natuurlijk nog de paddenstoelenkwekerij. Begin maart gingen we officieel van start. Alle begin is moeilijk, maar we worden gedragen door de enthousiaste reacties van mensen om ons heen. Ik sta zelf versteld van hoe steil de leercurve is geweest de voorbije maanden – en toch is het pas het begin. We experimenteren met steriele technieken, maken ons eigen broed en ontdekken nieuwe soorten. Het voelt alsof we op een kruispunt staan waar kennis, nieuwsgierigheid en natuur samenkomen.

De lente is begonnen. Buiten, maar ook vanbinnen. Alles mag weer groeien.