Terugplooien

Na een zomer die voller en drukker was dan gepland, komt eindelijk de tijd om weer even op adem te komen. Maandenlang deelden we ons huis en leven met familie, vrienden en workawayers. Het was mooi, levendig en rijk aan ontmoetingen, maar nu de dagen korter worden en de tuin langzaam tot rust komt, voelen we dat het ook goed is om terug te plooien op onszelf. De stilte na de zomer gonst nog wat na, maar ze voelt weldadig.

De herfst brengt ruimte. Waar de zomer draaide om buiten zijn, oogsten en delen, verschuift de focus nu naar binnen. Letterlijk en figuurlijk. We nemen weer tijd om te schrijven, te lezen, te dromen en te plannen. Maar ook om de handen uit de mouwen te steken: behang afkrabben, muren bezetten, eindelijk werk maken van de woonkamer die we dit jaar nog graag klaar willen hebben — liefst voor kerst. Toch loopt het allemaal trager dan gehoopt. De ene na de andere verkoudheid houdt ons afwisselend in bed en onze energie is niet wat ze in juli was. We proberen het ritme van het seizoen te volgen: trager, zachter, met meer aanvaarding. Deadlines laten we stilletjes los, want daarvoor zijn we hier niet gekomen.

De herfstzon doet haar best om ons nog wat warmte te schenken. Op die zeldzaam gouden dagen trekken we naar buiten — voor wat snoeiwerk, een wandeling, of gewoon om het licht op te vangen. Dat licht doet wonderen, het laadt ons op en herinnert ons eraan waarom we hier zijn: om mee te bewegen met de natuur, niet ertegenin.

Binnen is het gezellig en vol. De kast met wintervoorraad staat goed gevuld, de diepvries puilt nog uit van fruit en groenten die wachten om verwerkt te worden. Twee tonnen wijn staan te gisten, en een grote rumtopf met zomerfruit en rum belooft warmte op koude dagen. Terwijl buiten het blad valt, rijpt binnen het resultaat van een rijk seizoen.

En dan zijn er nog de bijen. De hele zomer holde ik achter de feiten aan. Te weinig tijd, te veel zon, te snel geïrriteerde bijen — het was geen ideale combinatie. Telkens als ik in de buurt van de kast kwam, gingen ze in de aanval. Het maakte dat ik minder vaak durfde te kijken en uiteindelijk minder goed wist wat er zich binnen afspeelde. De verrassing kwam dan ook pas later: een hele kolonie had zich onder de bank genesteld waarop de bijenkast stond. Een prachtig, haast kunstzinnig bouwwerk, maar onhoudbaar voor de winter.

Met hulp van mijn bijenmentor zijn we erin geslaagd het volk voorzichtig te verplaatsen naar een nieuwe kast. Wat een verademing om nog eens met een zachtaardig volk te werken! Terwijl we hun hele huis afbraken en de raten losmaakten, bleven ze kalm. Geen enkele steek, geen paniek — enkel een zacht gezoem, alsof ze wisten dat het goed kwam. Even later waagden we toch nog een blik in de andere, gevestigde kast. Daar was het meteen weer raak: een wolk bijen die zich opdrong, beschermend en boos tegelijk. Die laat ik voorlopig maar met rust; we bekijken het na de winter wel weer. Het waren misschien niet de vriendelijkste bijtjes dit jaar, maar ze hebben ongelooflijk hard gewerkt. De honingraten hangen zwaar, glanzend goud in het licht, genoeg om met ons te delen. En ergens voelt dat symbolisch: ondanks chaos, steken en vertraging, blijft er altijd iets zoets over.

De natuur herinnert ons er telkens aan dat niet alles maakbaar is. Soms moet je loslaten, vertrouwen, en gewoon meegaan met het ritme van het seizoen. Dit najaar voelt als een diepe ademhaling na de drukte — een tijd om te herstellen, te leren, en stil te genieten van alles wat groeit, zelfs als het niet volgens plan gaat.

Terwijl de eerste koude ochtenden zich aandienen, komt er een stille verwachting mee. De houtvoorraad ligt klaar, de dikke sokken ook. Binnenkort zullen we weer rond de haard zitten, plannen smeden voor het komende jaar, nieuwe dromen laten ontstaan. Maar eerst: rust. Even niets forceren, enkel aanwezig zijn in wat is. Want in de stilte van de winter schuilt vaak het begin van iets nieuws.