Dit wordt waarschijnlijk de laatste blog die ik schrijf vanuit ons vakantiehuisje. Volgend weekend verhuizen we, en hoewel het hier knus en comfortabel was, voel ik aan alles dat het tijd is om terug te keren. De lente laat zich voorzichtig zien: de rabarber piept boven de grond uit, de eerste bloemen kleuren het landschap en zelfs de kikkers zonnen al op de rand van de vijver. Alles in de natuur roept om naar buiten te gaan, en dat doet goed na de lange, grijze wintermaanden. De tuin roept — tijd om aan de slag te gaan!
De tuinbonen, erwtjes en peultjes zitten al in de grond. Het zachte voorjaarsweer was simpelweg te verleidelijk om niet te zaaien. Ook binnen bruist het van het nieuwe leven: dit jaar geen pepers, maar wel zoete aardappelstekjes die voorzichtig wortel schieten en een gemberplant die een tweede kans kreeg. Een vergeten stukje gember in de groentemand gaf het laatste zetje om het weer te proberen. Ooit lukte het me al eens om eigen gember te kweken, en dit jaar wil ik die kleine overwinning graag herhalen.
We laten ons dit seizoen niet afleiden door andere projecten — die zullen er altijd zijn. We kiezen voor overvloed: overvloed voor onszelf, maar ook voor de mensen om ons heen. Naast de vertrouwde gewassen proberen we nieuwe experimenten uit: voor het eerst linzen zaaien, extra plantuitjes en bijzondere variëteiten, zoals de slangenkomkommer. Het voelt als een frisse start, met eindeloze mogelijkheden.
Het klinkt misschien alsof we klaar zijn met verbouwen, maar dat is nog lang niet het geval. De helft van de benedenverdieping lijkt meer op een bouwwerf dan op een woonkamer. Toch boeken we vooruitgang: na drie jaar hebben we eindelijk een volwaardige keuken. Een plek met genoeg opbergruimte, een ruim aanrecht en een fornuis dat ook zachtjes kan sudderen. Die keuken voelt als een overwinning op zichzelf. Al die tijd hebben we geïmproviseerd, maar nu kunnen we echt weer uitgebreid koken.
Hoe trots we ook zijn op wat we bereikt hebben, de afgelopen maanden waren intens. Soms leken projecten eindeloos te duren, liep alles anders dan gepland of waren we simpelweg uitgeput. De bekende verbouwverzuchtingen. Na de verhuizing trappen we daarom bewust even op de rem. Tijd voor het gezin, rustig buiten klussen, lekker koken en leven zonder deadlines. En eindelijk tijd maken om de Puy-de-Dôme te bezoeken, die alsmaar lonkte aan de horizon.
Ondertussen begint het leven op de boerderij zich steeds meer te settelen. Waar binnen de laatste balken nog geplaatst moeten worden, bruist het buiten al van activiteit. Vanaf maart gaan we écht van start met de paddenstoelen. Mensen kunnen ze bij ons op de boerderij kopen, maar we leveren ook aan twee marktjes en de lokale kruidenier. En vanaf eind mei sta ik zelf op de markt. Daar kijk ik ontzettend naar uit — het lijkt me een heerlijke afwisseling van het kweken en het leven op de boerderij. Bovendien is het de perfecte manier om de mensen uit de buurt beter te leren kennen en onze oogst met hen te delen.
Comentarios