Strippen tot de essentie

De laatste gasten van het seizoen zijn vertrokken, en daarmee sluiten we ons derde jaar vakantiehuisjes af. Wat begon als een sprong in het onbekende is intussen uitgegroeid tot een warme traditie van ontmoetingen, gesprekken en verbinding. Elke zomer opnieuw brengen nieuwe mensen hun verhalen mee, en telkens opnieuw voelen we hoe bijzonder het is om onze plek te mogen delen.

Ook in de paddenstoelenkwekerij zitten we op de laatste rechte lijn naar de wintersluiting. Na de drukte van de zomer is het tempo vanzelf wat trager geworden. De rekken vullen zich nog enkele keren met hun grillige, bijna magische vormen, terwijl de lucht in de kwekerij doordrongen is van die typische aardse geur die hoort bij de herfst. We weten intussen dat de wintermaanden niet de beste tijd zijn om te telen: in januari en februari is het simpelweg te koud. Vorig jaar probeerden we het nog, maar de paddenstoelen wilden niet mee – ze vertraagden, groeiden amper, en we voelden dat het niet natuurlijk was. Daarom besloten we dit jaar bewust te pauzeren in die periode.

Die rustperiode voelt niet als stilstand, maar eerder als adempauze. Ze geeft ruimte om te herstellen, te plannen en te dromen. Om kritisch te kijken naar onze manier van werken, om te verbeteren waar het kan, en vooral om even op adem te komen. De eerste acht maanden als paddenstoelenkweker waren een steile leercurve: er gingen dingen mis, zoals voor elke boer was het weer altijd te warm, te nat of te droog, maar we genoten ook van veel ontmoetingen en warme reacties. Het voelde bijzonder om deel te worden van de lokale gemeenschap en te merken hoeveel waardering er is voor wat we doen.

Want eerlijk is eerlijk: deel uitmaken van het lokale korte ketencircuit, en bijdragen aan een meer ecologische en eerlijke manier van landbouw, geeft veel voldoening – maar vraagt ook veel tijd en energie. Het was bovendien één van de redenen waarom we naar hier zijn verhuisd: de wens om dichter bij de natuur te leven, ons eigen voedsel te telen en deel te worden van een gemeenschap die waarde hecht aan gezond, lokaal en duurzaam eten. Toch voelen we dat we nog steeds onderweg zijn. We zoeken onze balans tussen idealen en haalbaarheid, tussen het ritme van het land en dat van het gezin, tussen wat we dromen en wat praktisch mogelijk is.

Intussen is er ook in huis van alles in beweging – of net niet. Onze plannen om de woonkamer voor kerst af te werken hebben we losgelaten. Te weinig tijd, te veel twijfel over wat we precies willen, en eerlijk gezegd: te weinig fut om er nog aan te beginnen. We besloten het project door te schuiven naar volgende zomer. We weten wel al dat we graag een deel van de muren in hun oorspronkelijke staat willen laten: ‘en pierre’, zodat de mooie natuursteen weer zichtbaar wordt. Dat betekent dat al het oude bezetsel en cement eraf moet, en dat de voegen opnieuw moeten worden opgevuld. Een werkje van geduld, stof en eindeloos schuren – niets wat je wil doen met gesloten ramen en spelende kinderen binnen. Dus wachten we. De zomer, met open ramen en frisse lucht, lijkt er geschikter voor.

Het is soms een uitdaging, dat leven tussen verhuizen, verbouwen en opvoeden. Een voortdurende les in loslaten, plannen durven bijstellen en de onvoorspelbaarheid omarmen. Ondertussen krab ik nog steeds elke avond een stukje verf van de houten plafondbalken. Geen glamoureus werk, maar het zicht van het hout dat langzaam weer tevoorschijn komt, maakt veel goed.En misschien is dat wel symbolisch: het lijkt alsof we met het huis hetzelfde willen doen als met ons leven – alles afpellen tot de essentie, de lagen van twijfel en druk weghalen, zodat de natuurlijke schoonheid weer zichtbaar wordt.

En dan is er nog het bijenavontuur, waar sommigen nieuwsgierig naar vroegen. Onze bijtjes zijn nog steeds in hun kast, rustig en gesloten voor de winter. Ze kregen suikerwater als extra voeding, en nu moeten ze het zelf doen. De natuur neemt het over, zoals het hoort. In het voorjaar zullen we zien of ze de koude hebben doorstaan.