Regenachtige dagen werden afgewisseld met heerlijk zonnige lentedagen. Op die zonnige dagen proberen we los te laten wat er nog allemaal moet gebeuren en trekken we erop uit. Het is soms even zoeken naar het geschikte uitje, de oudste dochter houdt niet van wandelwagens of draagzakken en wil alleen maar zelf stappen. Super fijn natuurlijk, maar de afstand moet dan wel beperkt blijven. Gelukkig drukt dat de pret niet, zo gingen we op zoek naar een schuilplek van het verzet tijdens WO II in het bos. Een prachtig stukje bos op een boogscheut van ons huis, maar we waren er nog nooit geweest. Om in het thema te blijven gooiden we met dennenappels alsof het granaten waren en sluipten we de helling af. De wandeling was 1,5km, maar omdat elke stok, plas en bloemetje wordt geïnspecteerd, deden we er ruim langer over dan het geschatte uur. Onze regio is bezaaid met allerhande 'sites de la resistance', tijdens de tweede wereldoorlog was er in de Combrailles een echte guerrilla beweging opgestart. France 3 schreef er een artikel over: KLIK. Het verbaast me elke keer weer hoe deze eerder onbekende regio, overloopt van geschiedenis en mooie natuur.
Er werd niet alleen maar op stap gegaan. Het moestuinseizoen is echt begonnen: ik zaaide 25 tomatenvariëteiten, een hele hoop pikante pepers en heel veel bloemen. Ik zaaide zo veel dat de plaats onder de groeilampen al vol is (we hebben helaas geen lichte vensterbank in huis), en dat terwijl courgettes, komkommers en pompoenen er nog aan komen. Dat wordt schipperen en hopen op een zacht voorjaar. Dit jaar wordt een tomatenjaar, op aanraden heb ik geen laat rijpende rassen gezaaid. Doordat in augustus en september de nachten kouder worden, rijpen de tomaten dan niet meer goed. En omdat ik dan toch aan het opzoeken was, heb ik ook gekeken welke rassen beter zijn voor buiten of binnen. Daar kwamen enkele verrassingen uit, zo zaaide ik een aantal variëteiten die ik nog niet eerder zaaide en viel de klassieker, San Marzano, af. De variëteit 'mountain princess' werd vorig jaar helemaal afgeschreven omwille van amper oogst, maar ze krijgt een nieuwe kans. Het blijkt een struiktomaat te zijn, en dus geen stam (ze hoeft dus niet gediefd te worden, oeps). Ook buiten gingen de eerste uitjes in de grond, de erwtjes klimmen naar boven en ik zaaide raapjes en wortels. Het voelt alsof dit het eerste echte moestuinjaar is, de vorige jaren waren we of juist aangekomen of juist bevallen waardoor we dikwijls achter de feiten aan liepen. Dat gezegd zijnde, heb ik dit jaar geen moestuinplanning (shame on me!). Het lukte maar niet om me er voor te zetten en dus doen we alles op gevoel. Het voelt ergens wel bevrijdend om zonder plan aan de slag te gaan, we zullen zien wat het resultaat wordt :-).
Ik sluit nog af met het prachtige uitzicht in de tuin van het vakantiehuisje. We brachten er enkel dagen door terwijl we opruimden, wieden en poetsten. De tuin is weer helemaal klaar voor het nieuwe seizoen en ook het huisje blinkt. In een bijgebouwtje maakten we plek om fietsen te stallen en het tuinhuis werd eindelijk opgeruimd. Later dit jaar zullen we er een tijdje gaan wonen met het gezin, tijdens de meest ingrijpende periode van verbouwingen in ons eigen huis. Ik kijk er naar uit, misschien zal het ook voor ons een beetje als vakantie voelen.
Komentáře