We zijn ondertussen al bijna twee weken in Frankrijk en het was al hectisch. Maar al die hectiek heeft wel tot iets geleid: de spullen hebben een plekje in huis gekregen (al zijn nog lang niet alle dozen uitgepakt), er werd een volwaardige omheining gezet en de dakgoot werd gerepareerd. Uit België nam ik een 20-tal bessenstekjes mee en deze kregen ondertussen een plekje in de tuin. Een bescheiden start van een voedselbos, hopelijk halen ze de lente en kunnen we misschien al enkele besjes oogsten. Maar voor er ook maar één plantje de grond in kon, hebben we gesnoeid, heel veel gesnoeid. Sommige delen van de tuin en rond de schuur werden overspoeld door enthousiast groeiende bramen, helaas niet de doornloze soort. Na enkele dagen bloed en zweet (gelukkig geen tranen) hebben we hier en daar al vrije stukken. Van een overwinning is nog geen sprake, maar het gaat de goede kant op. Gelukkig hadden we hulp van familie want alleen hadden we nooit zover al gestaan.
Ik maakte ook kennis met een invasieve soort die de omgeving hier erg aangenaam vindt. Gelukkig geen Japanse Duizendknoop, maar de Vederesdoorn, een middelgrote boom die oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstig is. In de tuin staan twee grote exemplaren, maar rond de schuur en het huis vonden we zeker nog een twintigtal opgeschoten kleine boompjes. De twee grote zorgen voor verkoelende schaduw in de tuin, maar twee van zulke hoge bomen is voldoende. Dus werden alle kleintjes weggesnoeid. Buiten Bramen en Vederesdoorns vochten we ook nog tegen Distels, Brandnetels en hoog gras. De perfecte klus voor een zeis. Als tiener had ik al wat gezeisd, dus dat leek me geen probleem. Maar er lijkt toch meer techniek voor nodig dan ik me kon herinneren, de eerste pogingen waren niet echt succesvol te noemen. Mogelijks herinner ik mij ook verkeerd hoe groot mijn zeistalent in het verleden juist was. Ik ga bij thuiskomst maar op zoek naar een zeisworkshop, een juiste techniek kan nog veel winst opleveren in de toekomst.
We kwamen ook nog dit leuk diertje tegen tijdens het werken, een Hazelworm. Ik riep natuurlijk eerst 'Slang!', maar het bleek een pootloze hagedis. Ik moet toegeven dat ik eerst wat teleurgesteld was, een slang heeft net een iets hogere coolheidsfactor. Maar voor de moestuin is de Hazelworm een echte vriend, hij eet namelijk slakken. Een aanwinst in de tuin dus en, alhoewel ik er maar eentje op de foto kon zetten, zaten er vier!
Al afsluiter nog het heerlijke uitzicht dat ik elke ochtend tegenkom tijdens het wandelrondje met de honden. Die eerste zonnestralen die het landschap omhelzen in prachtig warm licht. Nog even en elke dag begint zo.
Comments